نوف البکالی

نوف البکالی :

رَاَیْتُ أمیرَ المُؤمِنینَ علیه‏السلام مُوَلِّیا مُبادِرا ، فَقُلْتُ : اَیْنَ تُریدُ یا مَولایَ؟ فَقالَ : دَعنی یا نَوفُ ، اِنَّ آمالی تُقَدِّمُنی فِی المَحبوبِ. فَقُلتُ : یا مَولایَ وَ ما آمالُکَ؟ قالَ : قَدْ عَلِمَهَا الْمَأمولُ وَ اسْتَغنَیتُ عَنْ تَبیینِها لِغَیْرِهِ ، وَکَفی بِالْعَبْدِ اَدَبا اَلاّ یُشْرِکَ فی نِعَمِهِ و اِرْبِهِ غَیْرَ رَبِّهِ؛


امیر المؤمنین علیه‏السلام را دیدم که شتابان می‏رود . عرض کردم : مولای من کجا میروی؟ فرمودند : «ای نوف رهایم کن! آرزوهایم مرا به پیشگاه محبوب می‏کشانَد». عرض کردم : مولای من! آرزوهایتان چیست؟ فرمودند : «آن کس که مورد آرزوست ، خود آنها را می‏داند و نیازی نیست به غیر او بگویم . بنده را همین ادب بس که در نعمت‏ها و نیازش ، غیر پروردگارش را شریک نگردانَد» .

بحار الانوار(ط-بیروت) ج91 ، ص94 - مستدرک الوسایل و مستنبط المسایل ج11 ، ص221