درب ا ری و وری

درﯾﺎب ﻣﺮا ﻓﻮری و ﺑﺎ ﻗﯿﺪ ﺿﺮوری!

ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻟﺐ ﺑﺎﻣﻢ و پﺎﯾﻢ ﻟﺐ ﮔﻮراﺳﺖ

ﮐﻮ ﭼﺸﻢ، ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻧﮕﺮد ﺑﺮ ﻟﺐ ﮔﻮری؟

ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺨﻦ از ﻟﻌﻞ ﻟﺐ و ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎر اﺳﺖ

ﯾﮏ دﯾﻮ پﺮی رو، ﺷﺪه دﯾﻮان ﻗﻄﻮری!

»دﯾﻮان« ﺷﺪه ﯾﮏ دﻓﺘﺮ ﻧﻘﺎﺷﯽ »ﺻﻮرت«!

دل درد ﺷﮑﻤﺒﺎره، ﻧﻪ درد دل ﮐﻮری

دردا ﮐﻪ ﺷﺪه»درد« دل ﺷﻌﺮ وﻏﺰل ﻫﻢ

ﺻﺎف اﺳﺖ و ﻟﺒﺎﻟﺐ ﺷﺪه ازآب ﻃﻬﻮری

اوراق ﻏﺰل ﻫﺎی ﺗﻮ ﯾﮏ ﻇﺮف ﺑﻠﻮری


در ﺑﻮﺳﻪ ات از ﭼﺸﻢ ﻣﻦ آﻣﯿﺨﺘﻪ دوری!