به آسمآن زل زده بود و سیگآرش رآ دود میکرد

بِهـ آسمآنـ زُلـ زدهـ بـود و سیگآرَشـ رآ دودْ میکَرد
گُفتمـ : دُنبآلـ کدومـْ سِتآرهـ اے؟
گُفتـ :اِنگآر چِشممـْ ضَعیفـ شدهـ
قَبلاً همینجآ بودْ.......اینجآ همینـْ بآلآے سَرمـْ
کآمَشـ رآ عَمیقـْ تَر گرفتـْ
مآهـ هآ بودْ ستآرهـ دَر آسمآنشْ نبودْ
بهـ رویَشـ نیآوردمـْ آسمآنـ بے ستآرهـ رآ
خُودَشـ همـْ میدآنستـْ عِیبـ از چشمآنَشـ نیستـْ
دِلـش رآ جآ گُزآشتهـ بودْ