ما ز یاران چشم یاری داشتیم

ما ز یاران چشم یاری داشتیم
خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم

تا درخت دوستی بَر کِی دهد
حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم

گفتگو آیینِ درویشی نبود
ور نه با تو ماجراها داشتیم

شیوهٔ چَشمت فریبِ جنگ داشت
ما غلط کردیم و صلح انگاشتیم

گُلبُنِ حُسنَت نه خود شد دلفُروز
ما دم همّت بر او بگماشتیم

نکتها رفت و شکایت کس نکرد
جانبِ حُرمت فرو نگذاشتیم

گفت خود دادی بما دل حافظا
ما مُحَصِّل بر کسی نگماشتیم!

حضرت حافظ!