چقدر عقده نگه داشتم تو دل پیرم

چقدر عُـقده نگه داشتم تو دل پیرم
چقدر دویدم و فهمیدم رو ترد میلم
وقتی منو دیدی بهم میگی چه غبراق شدی
ولی من می دونم از تو چقدر ترکیدم
اون آدما که نوکرتم بهت میگن
با چند تا کلام چرب زبونی تو دلت میرن
کافیه که بلا استفاده بشی اون وقت
می بینی که مثل یه تیکه ورق جرت میدن
قفلی ، حرف دل و به غریبه گفتی
واسه زخم همه مرهمی صلیب سرخی
به تو که رسید هولت دادن سریع بیفتی
رو تله موشه که پیدا میکنی پنیر مفتی
هه
یاد نگرفتم از کسی درس اتحاد
فقط یاد دادن که برم جلو با ترس و اضطراب
تجربه هام بهم قصه داد تا مثل باد
استفاده کنم از این استعداد
چه نقشه ها که پشت سرم واسم می چینن
منم از اینکه فکرشون کوتاهه ماتم می گیرم
واسم مهم نیست من که پای کارم می شینم
ولی خیلی غم انگیزه وقتی دارم می بینم

آدما از هم چه دور میشن
سلام سرد هم به زور میگن
آدما از مرگ و خون میگن
با صد تا حسرت به گور میرن