حوصلهام برای معاشرتهای بلاتکلیف بسیار کم است یا بهتر

حوصـله‌ام برای معاشرت‌های بلاتـکلیف بسیار کم است؛ یا بهتر بگـویم، زندگی در میان آدم‌ها برایم لحـظاتی مصنوعی می‌سازد. آنجا که مجـبوری برای دیگری و حضـور در کنارش، وانمود کنی که لحـظه‌های خوبی داری؛ یا باید دیگری را قانـع کنی که در جایی که تو لذت می‌بـری همراهت باشد و نقشِ وانمـود کردن را این‌بار او به عهده بگیرد. در این مـیان، اگر میزان قابل توجهی از شـانس و انتخاب‌های آگاهـانه داشته باشی، فردی را مـلاقات می‌کنی که اجازه‌ی تنها قـدم زدن را به تو می‌دهد؛ کسی که بعد از تجـربه‌ی لحظات انفرادی‌ات، از تو دلخـور نیست و از صمیم قلب، مثل هـمان آدمِ قبلی با تو رفـتار می‌کند. کسی که نیاز به تنهایی تو را درک می‌کـند و آن را خـیانتی به ساحت مقدسِ عشـق یا دوستی نمی‌بیند. اگر به این نقطه رسـیدی برایت خوشـحال خواهم بود، چرا که زنـدگی در این حال و هوا بسیار واقعـی‌تر است .