اگر تاوانش سوختن است می پذیرم

اگر تاوانش سوختن است ؛ می پذیرم!

می پذیرم که پیرهن چاک و آتش به دل و دست،

روی ریلِ شکسته زندگی بدوم؛

تا مگر قطارِعاقبتم را از سقوط

در درّه تاریکِ دنیا بازدارم!

می پذیرم که سرما و

تاریکیِ قضاوتِ نادرستِ انسان را به جان بخرم؛

تا شاید در مقابل قاضی حقیقی کمتر

شرمسار باشم!


آقای آگاهِ آخر، هدایتم میکنی!؟!