یک دوره اون چیزی که بهش میگیم روانشناسی زرد مدام تاکید دا

یک دوره اون چیزی که بهش میگیم روانشناسی زرد مدام تاکید داشت "مثبت‌نگر باش". بعد کم‌کم ملت دستشون اومد که این طرز مثبت‌نگری "چرند و مسخره ست". بنابراين از ترس زرد شدن، همه یاد گرفتیم که بگیم "زندگی همه‌اش رنج و درد است و ما اینجا قرار نیست مثبت‌نگری کنیم". من بهش می‌گم "واقع‌گرایی مُد روز!".

بدبختانه هر نوع اندیشه‌ی تسکين‌بخش و ساده رو تقبیح کردیم. خودمون رو خلع‌سلاح کردیم در برابر این دنیای سخت. بعضی اندیشه‌های نازک و ساده که انصافا حقیقتی هم در خود دارند، ما رو تسکین می‌دن و نباید این رو نوعی خودفریبی تلقی کنیم. اوضاعت بده؟ این ناراحت‌کننده است اما اگر وضع می‌تونست برات بدتر باشه اما نشده، قدرش رو بدون و به این فکر کن که در چه بدبختی بزرگتری نیفتادی. مثلا کسی در یک سانحه دستش شکسته، اما اگر فقط یک غلتِ دیگه می‌زد ممکن بود نخاع یا جمجمه‌اش هم آسیب ببینه یا بمیره؛ چه عیبی داره با فکر کردن به اين نکته‌ها کمی آروم بگیره؟ آدمه دیگه! دنبال تسکینه. البته مهمه که اندازه نگه‌ داریم، موقعیت‌ها رو بسنجیم. چون چیزی که در جایی سخن تسکین‌بخشیه، در جایی دیگر سخنی توهین‌آمیزه. بقول قدیمی‌ها: هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد. اونقدری عقل داریم که مثلا به کسی که یک بچه‌اش مرده نگیم حالا یه بچه‌ی دیگه هم داری!
‌‌
با توجه به سازوکار این دنیای بی‌‌عدالت و بی‌انصاف، به‌جای اینکه صرفا به دستاوردمون فکر کنیم، بهتره به بدبختی‌هایی که ازشون جَستیم یا رفعشون کردیم هم فکر کنیم و رضایت‌مندیمون رو بیشتر به این بخش وابسته نگه داریم .

متن از معین دهاز