بمب گزاری و کشتار در آستانه خروج آمریکا از افغانستان

کودک بود با هزار آرزو. همین دیروز صبح کتاب و دفترش را برداشته بود، لقمه ای صبحانه در دهان گذاشته بود و مادرش را برای آخرین بار بوسیده بود و راهی شده بود. (و چه تلخی زهرآگینی دارد آخرین بوسه ها).
من نمیدانم در افغانستان، کودکان با چه امید و آرزوهایی وارد مدرسه میشوند اما حتما هزارتا رویای رنگارنگ دارند.کودکان در تمام دنیا رویاهای رنگارنگی دارند و آنکه کمربند میبندد به کمر به امید بهشتی واهی، هرگز نخواهد فهمید با تکه تکه کردن صدها کودک و صدها رویای رنگارنگ، بهشت را تکه تکه میکند.
از چه می گفتم؟!
بوسه آخر مادر، نگاه مهربان پدر، خداحافظ آخر برادر...
میرود مدرسه تا بیاموزد که جهل بزرگترین دشمن رویاهای کودکان است...
که اگر جهل نباشد بهشت همین جا روی زمین خداست...
حالا از آن دختر چشم و ابرو مشکی افغان یک کیف دخترانه خاکی مانده و کتاب جغرافیایی که هیچوقت در آن ننوشته است مرز انسانیت کجاست...
و از آن پسر شاید تنها یک جفت کفش خونی به جا مانده و پدری که مات و مبهوت به دنبال پاهای پسر است...
الهام جعفری
#پی_نوشت:
نوشته خواهرم به یاد شهدای انتحاری دیروز افغانستان
#تسلیت
#افغانستان
#انتحاری
#بمب_گزاری
#بمب_گذاری
#داعش
#طالبان