اینستاگرام رو که باز میکنی

اینستاگرام رو که باز می‌کنی،
با دیدن هر کدوم از این خونه‌های چهارگوش میبینی که همه ، نویسنده،و یا فیلسوفن،
ریشه موهای رنگ‌شدهٔ هیچ‌کدومشون درنیومده،
تتوهای جدید دارن،
لباس‌های مارک میپوشن،
تو عکسا حاضرن شبیه گلابی بیفتن
ولی سانروف ماشینشون تو عکس بیاد

خیلیاشون آشپز حرفه ای هستن
خونه و میزهای مجلل و غذاهای آنچنانی
حتی نمکدون و لگن حمامشون باهم سته،
ملکهٔ لباس هستن
عکاس حرفه‌ای هستن،
اپل واچ دارن،
کلکسیون ماگ‌های گرون‌قیمتو دارن،
هیچ‌وقت رنگ لاک‌شون موقع ظرف شستن نمیپره،
همیشهٔ خدا مانیکور و پدیکورشون به‌راهه
همسراشون‌ او نارو میپرستن و خلاصه اونقد انرژی مثبت دارن و اونقد دنیا واسشون قشنگه که حیفشون میاد تمام لحظه‌های زندگیشونو با ما به‌اشتراک نگذارن!

از این همه ظاهرنمایی خسته میشم، اینستا رو میبندم.
میرم جلوی آینه و به خودم خیره میشم. حس خوشایندی تو رگام جون میگیره
توی ذهنم این جمله رو به خودم میگم:
«خود معمولیت باش»
لبخند تحسین برانگیزی میزنم و از خودم راضیم،
خوشحالم بابت معمولی بودن
تو دنیای خاص بودنا و ادا درآودنا