هیچ کس از بیرون نمی فهمه

هیچ کس از بیرون نمی فهمه
چقدر سخته وقتی باید خودت
پناه خودت باشی
نه چون قوی ای چون
دیگه چاره ای نیست.

برای خودت بودن یعنی
به جای خاموش کردن دردت
بهش گوش بدی
یعنی به جای پرت کردن حواست
لحظه ای بنشینی
و بگی باشه دارم حسش میکنم.

تو با این کار

دیگه قربانی احساست نیستی،
صاحبش میشی
و این یعنی بلوغ عاطفی



هر بار که احساساتت رو
بدون قضاوت میپذیری
سیستم عصبیت پیام میگیره
«اینجا امنه.»
و همین لحظه های ساده هستن
که کم کم روحت رو از بقا
به آرامش بر میگردونن


شما چطور؟
وقتی همه چیز سخت میشه چطوری از خودت محافظت میکنی؟
.
.
.
.