ل شبدیز هر زخمی ز شمشیر

ﺧﻮﺍﺏِ ﭼﺸﻤﺖ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽﺍﻡ، ﺟﺎﺭﯼﺗﺮﯾﻦ !
ﺧﻮﺍﺏِ ﭼﺸﻤﺖ ﺍﻭﺝِ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼﺳﺖ، ﺑﯿﺪﺍﺭﯼﺗﺮﯾﻦ !

ﺑﺎﺩﻩ ﻣﯽﺟﻮﺷﺪ ﺩﺭ ﺁﺗﺸﺨﺎﻧﻪﯼ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﺗﻮ
ﺑﺎﺩﻩﺍﯼ ﭼﻮﻥ ﺁﺗﺶِ ﺁﻏﻮﺵ، ﮔﻠﻨﺎﺭﯼﺗﺮﯾﻦ !

ﻭﺍﯼ . . ﺍﻣﺸﺐ ﺍﺧﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻧﯿﺴﺖ !
ﺁﺏ، ﭼﻮﻥ ﺁﯾﯿﻨﻪﯼ ﺗﻘﺪﯾﺮ، ﺯﻧﮕﺎﺭﯼﺗﺮﯾﻦ !

ﻧﺮﻡ ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ ﺧﺪﺍﺭﺍ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻣﺎﺳﺖ؟
ﻟﺤﻦِ ﺣﺎﺷﺎﯾﺖ ﺍﺯ ‏«ﺁﺭﯼ» ﮔﻔﺘﻨﺖ ‏«ﺁﺭﯼ» ﺗﺮﯾﻦ!

ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺩﻭﺭﺍﻥِ ﺳﺮﺩِ ﺑﯽﮐﺴﯽ، ﺩﻟﻮﺍﭘﺴﯽ
ﺩﻭﺭِ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﯽﺍﻡ ﭼﻮﻥ ﭼﺮﺥ، ﭘﺮﮔﺎﺭﯼﺗﺮﯾﻦ!

ﻓﺼﻞْﻓﺼﻞِ ﻫﺴﺘﯽﺍﻡ ﺍﺯ ﻧﯿﺴﺘﯽ، ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺍﺳﺖ!
ﺑﯽ ﻧﺼﯿﺒﯽﻫﺎﯼ ﻣﻦ، ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﺗﺮﯾﻦ

ﺑﺮ ﺩل شبدیز، هر زخمی ز شمشیر ﺯﺑﺎﻥ
ﻣﯽﺷﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺯﻫﺮِ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺍﺟﻞ، ﮐﺎﺭﯼﺗﺮﯾﻦ..