معجزه ای از امام رضا

معجزه ای از امام رضا

می‏گویند: در راه خراسان، سیصد نفر همراه امام رضا علیه‏السلام تا اینکه به منزلی در کوهستان رسیدند. در آن کوه غاری بود و در آن غار، عابدی زندگی می‏کرد.  
چون آن عابد از عبور امام رضا علیه‏السلام باخبر شد به استقبال حضرت آمد و زبان به مدح ایشان گشود و گفت: «چندین سال است که آرزوی دیدن شما را دارم و محب شمایم و پیوسته خوبی‏های آباء طاهرین شما را ذکر می‏کنم. از شما تقاضا دارم که کلبه‏ ی حقیر مرا روشن فرمائید.»  
حضرت قبول نمود و با همراهان رهسپار شدند و بسم الله گفته و با آن گروه به خانه زاهد داخل شدند.   عابد از کوچک بودن خانه‏اش و جا شدن تمام آن افراد در خانه به شگفت آمد و از قلت متاع شرمنده بود.  
 در این هنگام امام رضا علیه‏السلام به او فرمود: «هر چه داری بیاور.»  
پس آن عابد سه قرص نان و کوزه‏ای عسل آورد و عذر خواست. حضرت ردای مبارک را بر آن انداخت و دعائی خواند. سپس دست به زیر ردا می‏برد و پاره‏ی نان با عسل بیرون آورد و به عابد می‏داد که پیش همراهان بگذارد تا آن که به سیصد نفر رسید.  
عابد نگریست و دید که هنوز نان و عسل بجای خود مانده است، پس خود را به قدمهای امام رضا علیه‏السلام انداخت و عرض کرد: «لعنت بر کسی که در امامت تو شک کند.»

شمس ولایتئ