بیزارمی شوم از روزگار که گ

بیـــــــزارمی شـــــَوَم از روزگـــــــــــــار که گــــــــــاهی جایــــــــی

یاجـــــــایگاهـــــی را خالــــــــی

میکُــــنَدبه گُــــمانم حتــــی بـــه فِکـــــرش هـــم نمیرسَــد

که جــــآی بعضــی هارانمیـــتَوانـــــ پُــــرکَــرد

نبــــاش حَــرفی نیستــــــ آنجــــآ که بایَـــــــــــــــد

باشــــی هَستــــی..اینجــــا دَرقلبـــــم