اساس دینداری محبّت است

اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي فِيهِ مُحِبّاً لِأَوْلِيَائِكَ وَ مُعَادِياً لِأَعْدَائِكَ«(۱)
«خدايا، در اين (ماه رمضان)مرا محب اوليا و دشمن دشمنان خود قرار بده«

اساس دينداري محبّت است و اگر اين محبّت و ارادت قلبي در دل انسان نسبت به ائمه اطهار(عليهم‌السلام) نباشد، انسان هر چند كه مسلّط به تمام اصول و فروع و احكام دين باشد باز هم بهره‌اي از دين و دينداري نخواهد برد.

تولّي و تبرّي در واقع همين است كه نوشتيم و در قلب انسان رخ مي‌دهد و اگر كسي قلبش بر خلاف محبّت دوستان خدا بچرخد هر چند كه در ظاهر نماز و روز ه هم مي‌گيرد ولي دين نخواهد داشت، چرا كه در قيامت انسان را با هر آن كس كه محبتش را در دل دارد محشور مي‌كنند

امام محمد باقر(ع)
«هر گاه خواهي بداني در تو خيري هست، به قلبت نگاه كن، اگر اهل طاعت خدا را دوست و اهل معصيت خدا را دشمن دارد، در تو خير است و خدا هم ترا دوست دارد، و اگر اهل طاعت خدا را دشمن و اهل معصيت خدا را دوست دارد در تو خير نيست و خدا دشمنت دارد، و هر كسي همراه دوست خود است»(۲)

محبّت و ارادت همان اتفاقي است كه وقتي در قلب انسان احساس ‌شود، شروع تغيير و انقلاب قلبي و شخصيتي در انسان براي رسيدن و شبيه محبوب شدن نيز آغاز خواهد شد؛ اتفاقي كه باعث مي‌شود انسان در هر حالتي ملاحظه مراد و محبوبش را كند و طبق خواسته و رضای محبوش قدم بردارد.

چو عشقت در دلم جا كرد و شهر دل گرفت از من
مرا آزاد كرد از بود من آهسته آهسته

پاورقي
۱-دعاهاي ماه رمضان
۲-الكافي، ج ‏2، ص 126