خدای مهربانی

بسم الله الرحمن الرحیم
در آغاز تمام کتابهای آسمانی، کتابهایی که حرف های خدا را خبر می دهند، کلمه ای است که نه تنها آغازی بر کتابی است، بلکه آغازی بر سفری روحانی، سفری به سوی حقیقت و زیبایی است.
سرآغاز قرآن، این کتاب بزرگ «بسم‌الله الرحمن الرحیم» است؛ نامی که بر پیشانی هر سوره از قرآن حک شده است. نامی که در آن، مهربانی و رحمت خداوند به زیبایی تجلی یافته است. رحمان، آن که رحمتش همه را فرا می‌گیرد، از مؤمن و کافر و حتی سنگ و گیاه درگذر نیست. رحیم، آن که رحمت خاص خود را نصیب بندگان مؤمنش می‌سازد و آنان را از دریای بی‌کران لطف خود سیراب می‌گرداند.
با زمزمه‌ی این نام مبارک، گویی وارد باغی سرسبز می‌شویم که در آن، چشمه‌های زلال جوشان است و نسیم روح‌بخش، روح و جان را نوازش می‌دهد. در این باغ، هر برگ از درختان، حکایت از رحمت بی‌کران خداوند دارد و هر قطره باران، نویدبخش رحمت خاص اوست.
آری، خداوند، خدای مهربانی‌هاست. او که هستی را از نیستی بیرون آورد، هرگز بندگانش را فراموش نخواهد کرد. او که به پرندگان غذا می‌دهد و به زمین باران می‌فرستد، چگونه می‌تواند از بندگانش غافل بماند؟
این ها را گفتم تا فراموش نکنیم، او خدایِ مهربانی هاست و درد ها و رنج ها ساخته دست خودمان.