امانامانامان از روز که به تنها ات عادت کن

امان...امان..امان از روزى که به تنهايى ات عادت کنى..!
امان از روزى که ديگر دلت عشق نخواهد...
از روزى که وقتى دو نفر را در آغوش هم ديدى
فقط
از حسشان منزجر شوى!
امان از روزى که ديگر دلت نلرزد...
از روزى که احساست بميرد..
روزى که دخترانه ترين حست را
مهربانيت را
علاقه ات را
بکشند...
امان از روزى که از عاشق شدن واهمه داشته باشى...
از روزى که اعتماد در تو بميرد..
از روزى که با همه ى ترست
دلت عشق بخواهد
ولى
کارى نتوانى بکنى.!
فقط
زانوهايت را بغل کنى
به اخم هايت در آينه
خيره شوى
بغض کنى
و با صدايى بلند در درونت فرياد بزنى:
خدايااا
ديگر بس است!
ديگر در توانم نيست!
بگذار ادامه ى راه را
دست در دست کسى
بپيمايم!
من ديگر نميتوانم!
اين "من"
خسته است!
عشق ميخواهد....
هر چند با وحشت
هر چند بى اعتماد
هرچند بيزار!