پسره خوب بودم به مولا

پِسَرِه خوبے بودَم بِه مولا
از غرور مُتنفِر بودم
دِلَم سَنگ نَبود
پُستام جُک بود
یِه روزیه جایے یکے با کاراش عَوَضم کَرد...
دِلَم سنگ شُد
پُستام خَشم شُد
دُنیام بَد شُد
سَرد شُد
اونَم دیگه بے ارزِش شُد
بَرگَشت
ولے دیگِه دیرِه
تَک پَر عَوض شُد
هـِـ✍ــه