دیگر نمیگویم برایت از شب درد

دیگر نمیگویم برایت از شبِ درد
از آن شبی که رفتی و مهتاب تب کرد

از خانه ای که خشت خشتش خستگی شد
از خانه و از خاطراتی کهنه و زرد

از شانه ای بی سر،سری بی شانه شاید
از شانه ای که جای سر دارد به سر گرد

از کافه و از انتظار و بی قراری
یا قهوه های از دهان افتاده ی سرد

از شاعری که شعر هایش خیس میشد
از هق هقی آمیخته با بغضِ یک مرد

مردی که می جنگید با قلب و غرورش
مردی که می جنگید و آخر هم کم آورد

دیگر نمیگویم چه شد بعدِ عبورت
تنها برایت مینویسم زود برگرد