الا ا تر شیراز بدست آور دل ما را

الا اے ترڪ شیرازے بدست آور دل ما را
ڪہ از ڪف دادم آخر من سمرقند و بخارا را
بدہ ساقے مے باقے چنان مست از از شرابم ڪن
نفهمد هیچ هوشیارے هم و غم هاے شیدا را
درا را بستہ بر رویش ڪمانے ڪردہ ابرویش
چہ پر فتنہ است آن مویش عجب بین این زلیخا را
محال است یڪ قدم برداشت در این راہ پر از آشوب
ڪجا خضرے شود پیدا ڪہ گیرد دست موسے را
بیا اے ترڪ شیرازے قدم بر دیدہء ما نہ
محبت ڪن و عشق آموز صفا دہ حال برنا را