هــــــــــیـــــــــس..

هــــــــــیـــــــــس..
عادت کرده ام...          
به ایـنکه هــمــیــشه در بحران هــای زندگــی ام...
خــودم هوای خــودم را داشته باشم ...
در شـــبــــ های بیخــوابی و ناراحتی و درد و رنج 'خــودم برای خــودم مرهم باشم ...
وقتی بغض میــکنم.. خودم...خــودم را در آغــوش بگــیرم و دلــداری بدهــم ..
.مــیــبــینــــــــــــــ ی ؟!...  
   تــنهـایی... با هـمــه ی دردی کـه دارد...مـرا " مــرد " بار آورده ...  
  آنـقدر که با همـه ی  " نامردیها ".. " مـردانه " به خــودم تکیه میــــــکنم.....