ای عشق من آواره ی صحرای تو بودم

ای عشق من آواره ی صحرای تو بـودم
جز وصف خــم زلـف نــگاران نـسرودم

از مـهـر و وفـا و کـرمـت هیــچ نـدیدم
ازسینه ی بی کینه فقط غـصــه زدودم

ای عـامـل ویـرانی و این حـال پـریشان
سـودی نــرسـاندی  ز قیامـم و قـعـودم

گرحلقـه به گوش در میخانـه ی عقشم
در قـبله ی محـراب تو افتاده سجـودم

ســـودای بـیابان بـه سـرم زد ز فـراقت
این عـالم هستی گواه است و شهــودم

زآن تیغ که بر جان و دل افکنده شررها
صـد زخمه زده بر همـه اعماق  وجـودم

چندی است به رویای یکی بوسهء نابم
صد حیف کـه از  لعـل لبـانت نه ربـودم