به نقطهای میرسی که نه شادمانی و نه اندوهگین نه عاشق و

به نقطه‌ای می‌رسی که نه شادمانی و نه اندوهگین، نه عاشق و نه فارغ، نه چشم به راه و نه دست‌شسته.
ملول از تکرار اوهامِ رقت‌بار و رنجور از ندای نامفهومِ درون...
دچار نوعی یأسِ مهمل، که گریزش ناگزیر است!

ماحصلش چیزی نیست جز اضطراب و خفقانِ قلب و همین‌ها...!