آب شد پیکر من از غم دروازه شام

آب شد پیکر من از غم دروازه شام
ردی از سلسله ها هست به روی بدنم

یوسفی بودم و از حادثه، یعقوب شدم
پسر خسته دلِ کشته ی بی پیرهنم

کاش در لحظه دفن پدرم می مردم
آن که بوسید چو عمه رگ حلقوم، منم

تا به کی زار زدن، یاد تن نحر شده؟
شاهدِ سوختهٔ سوختن قافله ام