ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﻗﺎﺻﺪﮐﻬﺎﯼ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺯ ﺳﻔﺮﯼ ﺩﻭﺭ ، ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻧﺴﯿﻤﯽ

ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﻗﺎﺻﺪﮐﻬﺎﯼ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺯ ﺳﻔﺮﯼ ﺩﻭﺭ ، ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻧﺴﯿﻤﯽ
ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺷﺖ ﺁﻻﻟﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺭﺳﻨﺪ .
ﻫﺮ ﻗﺎﺻﺪﮎ ﺑﺮ ﮔﻠﺒﻦ ﻻﻟﻪ ﺍﯼ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺍﯾﻦ
ﺳﻔﺮ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻻﻟﻪ ﺍﺵ ﺑﺎﺯﮔﻮ ﮐﻨﺪ .
ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺑﻪ ﺿﯿﺎﻓﺖ ﺍﯾﻦ ﺩﺷﺖ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﻟﻬﺎﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺵ
ﺭﺍﻩ ﻗﺎﺻﺪﮐﻬﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺍﻣﺎ !
ﮐﻤﯽ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺗﺮ، ﺩﻝ ﺧﺴﺘﮕﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎﯼ ﺩﻝ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺮﯾﺴﺘﻪ
ﺍﻧﺪ ﺗﺎﺑﻮﺗﻬﺎﯾﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﺣﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ
ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺧﺎﻟﯿﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺸﺘﺸﺎﻥ
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ
ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﺁﻥ ﺗﺎﺑﻮﺗﻬﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺎﺻﺪﮐﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺒﮑﺒﺎﺭ ! ﺑﻪ
ﺳﻤﺖ ﻣﻘﺼﺪ ﺧﻮﯾﺶ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ
ﺍﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﺁﻧﻄﺮﻓﺘﺮ ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ؟ !
ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﻏﻢ ﻭ ﺳﻮﺧﺘﮕﯽ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﯿﺴﺖ؟
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺠﻮﺍﯾﯽ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺗﺎﺑﻮﺗﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﭼﯿﺰﯼ
ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﺪ
ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ؟
ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﻭ ﺍﻣﯿﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪ؟
ﺍﺯ ﺩﻝ ﺗﻨﮕﯽ ﻫﺎ ﻭ ﻗﺼﻪ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﻣﯽ ﺳﺮﺍﯾﻨﺪ؟
ﺍﺯ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻧﺪ؟
ﺍﺯ ﻧﺎﻣﺮﺩﯼ ﻫﺎ ﻭ ﻧﺎﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﯼ ﻫﺎ؟
ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺳﻔﺮﻩ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ؟
ﺍﺯ ﺑﯽ ﺩﺭﺩ ﻫﺎ ﯼ ﺑﯽ ﻏﻢ ﻭ ﻏﺼﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺵ ﮔﺬﺭﺍﻧﯽ ﺩﻭ
ﺭﻭﺯﻩ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﯽ
ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻧﺪ؟ !
ﺍﺯ ﻟﮕﺪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﻧﻬﺎﯼ ﭘﺎﮎ ﮐﻮﺑﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩ ! ؟
ﺍﻣﺎ ﻧﻪ !
ﺍﺯ ﺭﺩ ﭘﺎﯼ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﯾﺰﯼ ﻧﯿﺴﺖ !
ﺍﯾﻦ ﺧﻮﻧﻬﺎ ﭘﺎﮎ ﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ
ﻣﮕﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﭘﺎﮐﯽ
ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺻﻔﺎ ﻭ ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ
ﺭﺷﺎﺩﺕ
ﺷﺠﺎﻋﺖ
ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﯼ
ﻭ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻖ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺭﺍ !!!
ﻭ ﺍﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﺪ .............
ﺍﻣﺎ ﭘﻬﻨﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺑﻪ ﻭﺳﻌﺖ ﻫﻤﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﻟﻬﺎﯾﺶ ﻧﯿﺴﺖ
ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻧﯿﺰ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﭘﯿﮑﺮﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﯾﺎﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﺑﻪ ﺩﯾﺎﺭ
ﻏﺮﺑﺖ !
ﺳﻔﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ...........
.
.
.
ﺗﻮ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﮐﺪﺍﻡ ﻧﺴﻞ ﭘﺎﮐﯽ؟
ﺗﻮ ﺍﺯ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺩﺷﺖ ﺭﻭﯾﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﻗﺎﺻﺪﮎ ! ؟
ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺳﯿﻨﻪ ﺩﺭﯾﺎﯾﯿﺖ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻩ؟
ﮐﺪﺍﻡ ﺩﺳﺖ ﻧﺎﭘﺎﮎ ﺧﻮﻥ ﭘﺎﮎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﯾﺨﺘﻪ؟
ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺳﻔﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﯾﺶ؟ !
ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﭘﯿﻨﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻗﻠﺐ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻣﺎﺩﺭ ! ؟
.
.
.
ﺳﺒﺰ ﻭ ﺁﺑﺎﺩ ﺑﺎﺩ ! ﺁﻥ ﺧﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻣﮕﺎﻩ ﭘﯿﮑﺮ ﭘﺎﮎ
ﺗﻮ ﮐﺮﺩﻩ
ﻭ ﺧﻮﺵ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﺑﺎﻥ ﺁﻥ ﺧﺎﮎ ﺷﺪﻩ !
.
ﻭ ﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺍﯾﻢ










#شهید#شهدا


ممنون از دوست عزیز سحر جون که ما را به چالش متن و پست درباره شهید دعوت کرد
من هم دوستان عزیزم را به این چالش دعوت می کنم