آنقـدرهـا فقیــر هــم نیستــم

آنقـدرهـا فقیــر هــم نیستــم
خانه­ اے براے تـو مے ­ســــــازم در ذهنـم
و خورشیـد را بـا آسمـان معاملــہ مــــے ­ڪـــنم
تـا غـروب و طلـوعـش دسـت خودمـان باشـد.
پشـت پنجره دریا را
هـر چقـدر دوسـت دارے ادامـــہ بـده
هـر چقـدر دوسـت دارے پرنـده بکـش
حنجـره ­هـاشان را با حنجـره ­ات ڪوڪ ڪن
ایـن ثـروت تمـام نمــــے ­شود.

داری به چی فکر می کنی ؟

عزیـز رویـاهاے شاعـرانـــہ
ابـرے مــــےخواهـد ببـارد
بـرف و بارانـش را تــــو مشخـص ڪــــن
و هـــزار آرزوے دیگـــرے ڪہ اگــر نباشی
بـر مــــے ­گــردم به اتاقـم
سیگـارے روشـن مــــے­ ڪنم
درسـت مثـل همیـن لحظہ
شعـرے مــــے­نویسـم
و بعـــد
نمــــے ­دانـم چــــہ مــــے ­شـود.