چیه این پاییز؟!

چیه این پاییز؟!
تن ِ لخت ِ خیابونا و مایی که خودمونو بپیچیم لای خروار خروار لباس؛ از سرماش فرار کنیم ولی دم از عاشقونه هاش بزنیم!
حالا هی شبای پاییزه که کش بیاد و صبح نشه؛ حکایت ِ اونی که دلش گیره، اونی که دلش تنگه، اونی که یکیو داره که هست، اونی که یکیو داره که دیگه نیست، اونی که از اولم کسیو نداشته، اونی که تو فکر کسیه، اونی که نمیدونه یکی تو فکرشه، یا همین خود ِ مایی که خواب نداریم، میشه حکایت ِ همون بوف ِ چهرازی؛ همون که رفیق ِ دیوونه ی جمشید میگفت پاییز دلگیره و شباش هی صدای بوف میاد...
ولی خب از حق نگذریم پاییز رنگ و رو داره؛
شباش دلگیره ولی هواش دلبر...
پاییز اونجا خوبه که هوا ناخوشه ولی تو دلت خوشه... رو زردی ِ برگا راه میری ولی ته ِ دلت سبز سبزه...
اصن میدونی رفیق؟
به قول چهرازی، به قول جمشید،
دنیا یعنی محاسن ِ پاییز وقتی دلبر لباس قشنگاشو از تو گنجه در میاره...