حضرت امام مجتبی ( علیه السّلام ) دارای صفات نیکوئی بود که
حضرت امام مجتبی ( علیه السّلام ) دارای صفات نیکوئی بود که خدای تعالی او را برای مردم جهان الگو قرار داده بود.
او در دوران عمرش همیشه طرفدار حق بود و نمی‌خواست و نمی‌گذاشت کسی به کسی ظلم کند.
او بیشتر از همه خدا را در کارها منظور می‌فرمود و از خشیت و خوف خدا می‌لرزید و شبها مشغول عبادت و بندگی خدا بود و همه اعمالش مرضی پروردگار متعال بود.
او وقتی از قرآن کلمه " ی'ا اَیُّهَا الَّذینَ ا'مَنُوا " را تلاوت می‌کرد می‌گفت: " لبّیک اللّهمّ لبّیک " و به خدای تعالی این گونه پاسخ می‌داد و ابراز محبّت می‌نمود.
او به هیچ وجه جز راستی و صداقت چیز دیگری اظهار نمی‌فرمود و سخنانش مانند آیات قرآن، محکم و حجّت و حقیقت داشت.
او بیست و پنج مرتبه پیاده از مدینه به مکّه مسافرت فرمود و خانه خدا را زیارت نمود.
او اموال خود را دو مرتبه بین فقرا تنصیف کرد و نیمی از آنها را به آنان انفاق فرمود.
او در بعضی اوقات ایثار می‌نمود یعنی همه اموالشان را در مواقع خاص به بعضی از فقرا می‌بخشیدند.
او وقتی وضو می‌گرفت و می‌خواست با خدای تعالی هم‌صحبت شود و به نماز بایستد رنگش می‌پرید و از خوف خدای تعالی اعضای وجودش می‌لرزید. |
او وقتی به در مسجد می‌رسید لحظه‌ای می‌ایستاد و دو دستش را به طرف آسمان دراز می‌کرد و می‌گفت:
پروردگارا، میهمان تو به در خانه‌ات ایستاده، پروردگارا، ای نیکوکاری که گناهکاران با امیدی به در خانه‌ات می‌آیند از کارهای زشتی که من انجام داده‌ام و در مقابل، عفو و رحمت و نیکی که تو انجام می‌دهی، درگذر.
کتاب امام مجتبی علیه السلام
:'(:'(:'(
او در دوران عمرش همیشه طرفدار حق بود و نمی‌خواست و نمی‌گذاشت کسی به کسی ظلم کند.
او بیشتر از همه خدا را در کارها منظور می‌فرمود و از خشیت و خوف خدا می‌لرزید و شبها مشغول عبادت و بندگی خدا بود و همه اعمالش مرضی پروردگار متعال بود.
او وقتی از قرآن کلمه " ی'ا اَیُّهَا الَّذینَ ا'مَنُوا " را تلاوت می‌کرد می‌گفت: " لبّیک اللّهمّ لبّیک " و به خدای تعالی این گونه پاسخ می‌داد و ابراز محبّت می‌نمود.
او به هیچ وجه جز راستی و صداقت چیز دیگری اظهار نمی‌فرمود و سخنانش مانند آیات قرآن، محکم و حجّت و حقیقت داشت.
او بیست و پنج مرتبه پیاده از مدینه به مکّه مسافرت فرمود و خانه خدا را زیارت نمود.
او اموال خود را دو مرتبه بین فقرا تنصیف کرد و نیمی از آنها را به آنان انفاق فرمود.
او در بعضی اوقات ایثار می‌نمود یعنی همه اموالشان را در مواقع خاص به بعضی از فقرا می‌بخشیدند.
او وقتی وضو می‌گرفت و می‌خواست با خدای تعالی هم‌صحبت شود و به نماز بایستد رنگش می‌پرید و از خوف خدای تعالی اعضای وجودش می‌لرزید. |
او وقتی به در مسجد می‌رسید لحظه‌ای می‌ایستاد و دو دستش را به طرف آسمان دراز می‌کرد و می‌گفت:
پروردگارا، میهمان تو به در خانه‌ات ایستاده، پروردگارا، ای نیکوکاری که گناهکاران با امیدی به در خانه‌ات می‌آیند از کارهای زشتی که من انجام داده‌ام و در مقابل، عفو و رحمت و نیکی که تو انجام می‌دهی، درگذر.
کتاب امام مجتبی علیه السلام
:'(:'(:'(
۲۰۲
۱۷ آذر ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۲)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.