مثل نسیم آمدی پنجره معنا گرفت

مثل نسیم آمدی ، پنجره معنا گرفت
آینه با دیدنت ، رنگ تماشا گرفت

من همه تن خستگی ، تو همه دل اشتیاق
رخوت خاموش من ، تشنه یک اتفاق

صاعقه زد آسمان ، باز به فرمان من
گندم و سیب و دروغ ، فرصت ویران شدن

پشت نفسهای باغ ، شعله ی فانوس مرد
هرم نگاهت مرا ، تا شب کابوس برد

شب که به فردا رسید ، باد تو را برده بود
صبح دل آینه ،باز ترک خورده بود

کاش در اغوش باد ، خانه نمی ساختم
آخر این شعر باز ، قافیه را باختم