ﻫﻴﭻ ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﺐ ﺷﺪ ﻣﻦ ﺷﺪﻡ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺃﺕ

ﻫﻴﭻ ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﺐ ﺷﺪ ﻣﻦ ﺷﺪﻡ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺃﺕ
ﺑﻲ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺷﺪﻡ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﺃﺕ
ﻫﻴﭻ ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﻢ ﺷﺪﻱ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻋﺸﻖ
ﻣﺴﺖ ﻣِﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﺭﺍﻧﺪﻱ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺃﺕ
ﻫﻴﭻ ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﻛﻪ ﻟﻴﻼﻳﺖ ﺷﻮﻡ
ﻣﻮ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﺩﺍﻧﻲ ﺷﻮﻡ ﻣﻦ ﺷﺎﻧﻪ ﺃﺕ
ﺧﻮﺏ ﺩﺍﻧﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﺀ ﺷﻬﺮ ﺗﻮﺃﻡ
ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻲ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺷﺪﻡ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺃﺕ
ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪﻡ ﺭﻓﺘﻲ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺃﻡ
ﮔﻢ ﺷﺪﻡ ﻳﺎ ﮔﻢ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﻣﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺃﺕ
ﺧﻮﺏ ﻓﻬﻤﻴﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﻢ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﻴﻜﻨﻲ
ﭘﺮ ﻧﻤﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺑﻲ ﻧﺎﺏ ﻣﻦ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﺃﺕ
ﺭﺳﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﻳﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺩﻝ ﺯ ﺩﻟﺒﺮ ﺑﺸﻜﻨﺪ
ﺷﺐ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺃﻡ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺃﺕ