برایش نوشتم:

برایش نوشتم:
امروز دلم حال اناری را دارد که روی بالاترین شاخه درخت مانده   و ممکن است از ترس  همیشه تک و تنها ماندن، بترکد..

برایش نوشتم:
انارهای ترک‌خورده روی درخت‌ها، همیشه غمگینم می‌کنند‌. تصور اینکه فراموش شده‌اند، تصور اینکه هیچ دستی سمتِ چیدن‌شان نرفته، تصورِ   تک و تنها ماندن و از این غصه ترکیدن‌شان، مرا یاد هزاران دل‌های تنها  می‌اندازد.

دل‌هایی که صاحبان‌شان حرف‌های نگفته و نباید گفته شده را دسته‌دسته درون‌شان می‌چینند، دل‌هایی که گاهی زیر حجم سنگینی حرف‌ها فرو‌ می‌پاشند و کسی ترکیدن‌شان را نمی‌بیند.

  نوشتم همان‌قدر که انار‌ها به  دیده شدن، به دستی برای چیدن نیاز دارند، دل‌ها هم.. و شاید برعکسش..

نوشتم کاش امروز کسی برایم بنویسد که:

دستانم کاسه‌ای است که می‌تواند انارِ دلت را از افتادن و ترکیدن نجات دهد.
اصلا تصورش هم قشنگ است. لمیدنِ پر آرامش در گودی دستانی که گرم است، امن است..

برایش نوشتم:
ترکیدن انارهای تنها روی درخت، سرنوشت اندوهناکی است، اما ترکیدن دل‌ در زیر حجمِ تنهایی اندوهناک‌تر..