روزی پاک کن بر می دارم

روزی پاک کن بر می دارم
و تمام این مرزها و
خط کشی ها را از ذهن خودم پاک می کنم؛

روزی قلم قرمز می کشم روی همه آنچه فرهنگ و جامعه و سنت به من آموخته اند؛

روزی پشت پا می زنم به همه این دسته بندی ها
که ما را در حصار می کشد:
من داخل و تو خارج،
من سفید و تو سیاه،
من دیندار و تو بی دین،
من نجیب و تو نانجیب،
من آریایی و تو عرب،
من مدرن و تو سنتی،
من خدا باور و تو بی خدا،
من شیعه و تو سنی،
من مسلمان و تو بهایی،
من....و تو...؛

روزی پاک کن بر می دارم و همه این مرزها را پاک
می کنم،
همه آنچه بین من و تو ایستاده تا نگذارد من با همه وجود، تو را با همه وجود، در آغوش کشم!

روزی در خیابان های این جهان راه می افتم و به خود می گویم همه جهان وطن من است،
آنگاه
مسیح وار
ناهنجاران را عشق خواهم بخشید
و منصوروار به پای سفره جذامیان، روزه خواهم شکست.

روزی یاد خواهم گرفت که هستی را بالاتر از همه این مرزها و خط کشی ها نگاه کنم
و آدم ها را فارغ از تاریخ و جغرافیا و مذهب دوست بدارم.

روزی پاک کن برمی دارم و همه خط های کشیده شده به دور عشق را پاک خواهم کرد.
آنگاه خواهم دانست که درمان همه زخم ها
عشق
است؛
عشقِ بی حساب...