کیف می کنی دنیااا

کِیف می‌کنی دنیا؟ که بعد از اینهمه ناملایمتی و رنج و اتفاق، هنوز می‌خندیم؟
تو سخت می‌گیری و ما آستانه‌ی طاقتمان را بالا می‌بریم، تو محدود می‌کنی و ما رهاتر می‌شویم، تو مسدود می‌کنی و ما راه‌های تازه پیدا می‌کنیم.
ما در تاریکی می‌مانیم، ولی نور را از یاد نمی‌بریم، ولی با سیاهی اُخت نمی‌شویم.
تو به خودت قول بده ما را از پا در بیاوری، ما هم از رو نمی‌رویم و قول می‌دهیم قوی‌تر باشیم.
ما را شبیه به درخت آفریده‌اند،
که شاخه‌هامان را می‌بُری و قد می‌کشیم،
و هزار نهال از بریده‌هامان جوانه می‌زند.