کاشی به کاشی حرم را که در خیالم نقش میزنم

کاشی به کاشی حرم را که در خیالم نقش می‌زنم،
دست دراز می‌کنم که ضریح را در آغوش بگیرم؛
می‌بینم دستم از خیال کوتاه است.
و بعد ویران می‌شوم، مثل بقیع...
امّا
تو یک روز آرزوهای مرا آباد می‌کنی مهدی جان!

اَݪٰلّہُـمَّ؏َجِّل‌ݪِوَلیِّڪَ‌الفَرَجـ‌