تفکر در نهج البلاغه

تفکر در نهج البلاغه

موضوع: دهان_همانند_مشک_آب_است!

دهان، باید همانند مشک آبی باشد که دهانه آن را با ریسمانی، محکم می بندند تا آب داخل آن بیهوده هدر نرود و بر روی زمین نریزد.
و هر وقت نیاز به آب پیدا کردند کمی دهانه آن را باز می کنند و دوباره می بندند.
این تشبیه زیبا در واقع به انسان می آموزد که کلمات و جملات او، مثل آب می مانند، نباید انسان بیهوده آن را هدر دهد، آبی که بر روی زمین ریخته شود دیگر قابل برگشت نیست و همچنین جمله و یا کلامی که از دهان بیرون رفت امکان بازگرداندن آن نیست.
انسان اگر از گفتن چیزی خودداری کرد و بعد بفهمد که این سکوت اشتباه بوده، فورا می تواند آن را جبران کند، ولی زمانی که سخنی بگوید و بعد بفهمد این سخن نادرست و اشتباه بوده، دیگر امکان جبران و بازگرداندن آن وجود ندارد. پس راه حفظ دهان، با بستن آن است.
حضرت در این باره به فرزند دلبندشان، می فرمایند:
( جبران آنچه بر اثر سکوت خود از دست داده ای آسان تر است از جبران آنچه بر اثر سخن گفتن از دست داده ای.
و نگهداری آنچه در ظرف است با محکم بستن دهانه ی آن امکان پذیر است.)
وَتَلاَفِیکَ مَا فَرَطَ مِنْ صَمْتِکَ أَیْسَرُ مِنْ إِدْرَاکِکَ مَا فَاتَ مِنْ مَنْطِقِکَ،
وَحِفْظُ مَا فِی الْوِعَاءِ بِشَدِّ الْوِکَاءِ.
نامه 31.