آدمهایی که اگه توی کلاس تازه وارد باشی زود صندلی کنارشو

آدم‌هایی که اگه توی کلاس تازه وارد باشی، زود صندلی کنارشون رو با لبخند تعارف می‌کنن که غریبگی نکنی.
آدم‌هایی که خنده رو از دنیا دریغ نمی‌کنن. توی پیاده رو بستنی میخورن و روی جدول لی‌لی می‌کنن. دوستی که همیشه موقع دست دادن برای خداحافظی توی اون لحظه‌ی قبل از رها کردن دست، با نوک انگشت‌هاش به دست‌هات یک فشار کوچیک می‌ده چیزی شبیه یک بوسه مثلا...
راننده تاکسی‌ای که حتی اگه در ماشینش رو محکم ببندی بلند می‌گه: روز خوبی داشته باشی!
آدم‌هایی که توی اتوبوس وقتی تصادفی چشم در چشم شون می‌شی، دستپاچه رو بر نمی‌گردونن، لبخند می‌زنن
آدم‌هایی که حواسشون به بچه‌های خسته‌ی توی مترو هست، بهشون جا می‌دن و گاهی بغلشون می‌کنن
اون‌هایی که دستی رو که برای تراکت دادن جلوشون دراز شد، رد نمی‌کنن، هر چی باشه با لبخند می‌گیرن و یادشون نمیره که همیشه چند متر جلوتر سطلی هست، سطل هم نبود کاغذ رو می‌شه تا کرد و گذاشت توی کیف. دوست‌هایی که بدون مناسبت کادو می‌خرن، مثلا می‌گن این شال پشت ویترین بود انگار مال تو بود
آدم‌هایی که از سر چهارراه نرگس نوبرانه می‌خرن و با گل میرن خونه. آدم‌های اس‌ام‌اس‌های آخر شب که یادشون نمیره گاهی قبل از خواب به دوستانشون یادآوری کنن که چه عزیزند. آدم‌هایی که حواسشون به گربه‌هاست، به پرنده‌ها، درخت‌ها و موجودات دیگه هم هست
همین آدم‌ها با همین کارهای کوچیکشون، همین‌ها هستند که دنیا رو جای بهتری می‌کنن برای زندگی کردن.
از اینها باشیم(: