« بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ »

« بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ »
اگه داری این متن رو می‌خونی بدون که اتفاقی نیست.
شاید من از دنیای دیگه‌ای باهات حرف می‌زنم.
می‌خوام حرفامو بشنوی و بی‌توجه ازش رد نشی.
می‌‌خواستم بهت بگم بخند.
آره بخند.
بشین یه گوشه به همه بازیای دنیا بخند.
یه لحظه چشماتو ببند.
چی می‌بینی؟
‌هیچ!
دنیا همینه.
دنیایِ حقیقی همون هیچه.
همون هیچ که پشت این تجملات غیرحقیقی دنیا پنهون شده.
اینا همه ظاهر و ادا بازیِ دنیاست.
ولی تو بشناسش!
بشناسش و ‌فقط بهش بخند.
به همه‌‌ی سختیاش بخند.
انقد بخند که دنیا کم بیاره از ناراحت کردنت.
ببین...
فقط می‌خواستم بگم که ده سال دیگه این موقع یادت نمیاد از چی اینجوری حالِ دلت گرفته بود.
که صد سال دیگه اصلا دیگه این دنیایی برامون وجود نداره که ناراحتش باشیم.
‌پس بخند!
بلند بلند بخند!
که این «هیچ» ارزش یک لحظه ناراحتیت رو نداره.
که به قول گفتنی، این دنیا محل گذره...
پس تو هم بگذر.
پس تو هم بخند.‌
بلند بلند بخند.