هجرت عظیم

امام شب بيست و هشتم رجب چون عزم كرد كه ازمدينه به جانب مكه خارج شود، همه ي اهل بيت خويش را جز «محمد بن حنيفه» ـ برادرش ـ و «عبد الله بن جعفر بن ابي طالب» ـ شوي زينب كبري(س) ـ باخود برداشت و پس از زيارت قبور ، در تاريكي شب روي به راه نهاد در حالي كه اين مباركه را بر لب داشت: «فَخَرَجَ مِنهَا خَائِفاً يَتَرَقَّب قَالَ رَبِّ نَجِّني مِنَ القَومِ الظَّالِمين» و اين آيه در شأن موسي است، آنگاه كه از مصر به جانب مَدين هجرت مي كرد.

و اينچنين بود كه آن هجرت عظيم در راه حق آغاز شد! قافله ي عشق روي به راه نهاد. آري آن قافله، قافله ي عشق است و اين راه، راهي فراخور هر مهاجر در همه ي تاريخ. هجرت مقدمه ي جهاد است و مردان حق را هرگز سزاوار نيست كه راهي جز اين در پيش گيرند؛ مردان حق را سزاوار نيست كه سر و سامان اختيار كنند و دل به حيات دنيا خوش دارند آنگاه كه حق در زمين مغفول است و جُهال و فُساق و قداره بندها بر آن حكومت مي رانند. امام در جواب محمد حنيفه (رحمه الله) كه از سر خيرخواهي راه يمن را به او مي نمود، فرمود : «اگر در سراسر اين جهان ملجأ و مأوايي نيابم، باز با يزيد بيعت نخواهم كرد.» قافله ي عشق روز جمعه سوم شعبان، بعد از پنج روز به مكه وارد شد.
#فتح_خون
#شهید_آوینی
#محرم