عاشقانه ای برای حجاب؛ گاهی تو را به دست باد می سپارم تا ن

عاشقانه ای برای حجاب؛ گاهی تو را به دست باد می سپارم تا نوازش کند وجود نازنیت را…
گاهی زیر باران خیس می‌شوی تا شسته می‌شوی؛ تنت زخمی است، می دانم، و باران مرحم زخم است! و گاهی زیر آفتاب داغ می‎سوزی و سرخ می‌شوی از عطش،اما همچنان بر وفاداریت به من استواری…!
گاهی سر به زیر گرمای وجودت می‌کشم و تو را پناه اشک‌های خویش می‌سازم… و چه راز داری که ماجرای اشک‌هایم را در دلت نگاه می‌داری، در سکوتی ابدی! وجودت سنگری است ما بین من و آنچه با من در عناد است و تو، چه زیبا دشمنانم را ناامید می‌کنی، از به‌دست‌آوردن غنیمتی حتی ناچیز!
چه خوب است که هستی نازنینم! چه خوب است که تیرگی را به جان می‌خری تا دنیایی زیر سایه‌ات روشن بماند! و چه پر ماجرایی، تاریخی برای بودنت خون داده است؛ از قرن‌ها پیش دغدغه بوده‌ای …از قرن‌ها پیش ارزش …!
ای شاهد به جای مانده از کربلا…! ای شاهد به‌جای‌مانده از ماجرای در و دیوار و آتش…! چه والا مقامی که آقایم حسین هنگامه‌ی شهادت چشمانش نگران هتک حرمت به تو بود!
چه گوهر مقام، که جوان‌های بسیار استوار بودنت را با خون خود به معامله گذاشتند، خون دادند و نفس…؛ که تو پای بر جا بمانی… که حفظ شوی! سال‌ هاست تن زخمی تو مرحم زخم است… ای همیشه استوار و جاودان… ای همیشه با صلابت،بمان و باز هم ایستادگی کن…