گرچه در ظاهر خود چهره ی خندان دارم

گرچه در ظاهرِ خود چهره‌ ی خندان دارم
مثـلِ مـوهـای تـو اوضاعِ پریشان دارم

کعبـه ارزانـیِ شیخ و عـرب و اهـلِ ریـا!
مـن بـه اعجازِ نفس های تو ایمان دارم

جنـگلی سوختـه در دشتِ غمم! اما بـاز
چشـمِ "امیـد" بـه همیـاریِ بـاران دارم

عشق ، رنج است و صبوری و غمِ دلتنگی
عـاشقـم! درد از ایـن‌ دست فراوان دارم

حوری و جنت و حوایِ خدا کافی نیست
آدمـم گـاه کـمی میـل بـه عصیان دارم

نه که تقدیر نمیخواست که باهم باشیم!
گِلـه از بخـتِ بـد و حضرتِ یـزدان دارم