آیا آدمهای تنها واقعا تنها هستند

آیا آدم‌های تنها، واقعاً تنها هستند؟

آدم‌های تنها می‌نشینند و تمام خاطراتشان را مانند واگن‌های یک قطار، به دنبال هم می‌چینند و تا ابد با آن‌ها بازی می‌کنند.
مثلا این واگن را جای آن واگن می‌گذارند. یکباره سوت قطار را به صدا در می‌آورند و با خاطراتشان شتاب می‌گیرند. حتی ممکن است کسی را زیر بگیرند، یا در دره‌ای از یک خاطره‌ی عمیق‌تر فروافتند. اصلاً گاهی همه‌ی قطارهای جهان را آتش می‌زنند و با قطار خاطراتشان به میان شهرها و روستاهای مردم می‌روند.
گاهی هم با وقار، با خاطراتشان میان ایستگاه‌های گذشته، حال و آینده در حرکتند. آن‌ها در این سفر شاید ندانند کجایند، اما می‌دانند که سوار بر خاطراتشان هستند و منظره‌هایی را می‌بینند که دیگران هرگز قادر به دیدنشان نیستند...
دیدی؟ این همه کار و بار و باز هم ادعای #تنهایی؟! چه کسی گفته آدم‌های تنها، تنهایند؟

آدم‌های تنها فقط از بیرون تنها به نظر می‌رسند، و گاهی حتی از بیرون هم تنها دیده نمی‌شوند.