من و حبس کنید گوشه ی اتاق خودم ؛ بدون اینکه کسی برای پرسی

من و حبس کنید گوشه ی اتاق خودم ؛ بدون اینکه کسی برای پرسیدن حالم بیاد و در بزنه ؛ بدون اینکه نگران چشمای گود رفته و صدای هق هق گریه هام باشید
من لازم دارم تنها باشم!...
برای تمام روزایی که سخت تلاش کردم تا به هدفم برسم ؛ برای لبخندایی که زدم تا اشکم از گوشه ی پلکم سُر نخوره ؛ برای تمام لحظه هایی که وقتی حرف از نا امیدی و کم آوردن و خودکشی زدید با اینکه خودم از درون شکسته بودم اما سعی کردم آرومتون کنم ؛ برای تمام روزایی که از دست اکثرتون کلافه و خسته بودم اما وانمود کردم دوستون دارم تا دلتون نشکنه ؛ برای دونه دونه زخماتون که با دستای زخمی خودم بستمشون بدون اینکه از درد خودم بگم و چیزی بدونید
برای دلی که شما شکستید و من گردن خودم انداختمش
برای ترک شدنای بی دلیل و عاشق شدنِ جنون وارِ خودم!
برای دلتنگیِ دوس داشتنی ترین اشتباهی که هیچ وقت قرار نیست برگرده!
حبسم کنید تو اتاقِ تاریکِ خودم :)!...

#کاف_علیزاده
مردادماه1401

_رها کنید مرا با غم نهان خودم
اگرچه خسته‌ام از درد بی‌کران خودم
به دشمنان قسم خورده احتیاجی نیست
که دشنه می‌خورم از دست دوستان خودم
چو رنج بوده فقط سهمم از جهان شما
خوشا به کنج اتاقم خوشا جهان خودم
که کیمیای سعادت سکوت بود ؛ سکوت
چه زخم ها که نخوردم من از زبان خودم!
شراب نیز به دردم نمی‌دهد تسکین
مگر که زهر بریزم به استکان خودم
اگر که مرگ فقط چاره‌ی من است ؛ چه باک؟
به مرگ خویش کنون راضی‌ام به جان خودم...
•سجاد رشیدی پور

پ.ن : ی بار فاطمه بهم گفت تو بین حرف زدنت خیلی احساست و ریخت و پاش میکنی و این اصلا خوب نیست
حالا میفهمم قربون صدقه های بی پروا اصلا جالب نیست ؛ همینطور منت کشی و مهربونی و گذشتنِ بیش از حد...