وقت رفتن شده و بی چمدانم گل من

وقت رفتن شـــــده و بی چمدانم گل ِمن
طاقتم نیست در این شهـــــر بمانم گل ِمن

آنقدر زخم ِزبان خورده ام از مردم ِشهـــــر
ڪہ دگر بستہ شـــــده پاڪ زبانم گل ِمن

بس ڪہ بیجـــــا و نسنجیده قضاوت شده ام
آتش ِتهمتـــــی افتاده بجانم گل ِمن

عقل ِاین مردم ِنادان ڪہ بہ چشـــــم است فقط
جهـــــل تا ڪی و ڪجا؟ در خفقانم گل ِمن

بعد از این ڪور و ڪَرَم، هیچ نگویم بخـــــدا
لالم و پنبہ نهادم بہ دهانـــــم گل ِمن

خسته ام، باید از این شهر ِڪذایی بروم
من براے تو فقط دل نگرانـــــم گل ِمن

غزل ِتلـــــخ ِخداحافظی و رفتن ِمن
شده وقتش ڪہ براے تـــــو بخوانم گل ِمن..