آیین شهریورگان:
آیین شهریورگان:
ایرانیان شهریور روز از شهریور ماه را برای گرامی داشت شهریور جشن می گرفتند. استاد عبدالعظیم رضایی در کتاب اصل و نسب و دین های ایرانیان باستان می نویسد: «این در این روز به فقرا احسان و اطعام می کردند. برای جشن شهریورگان از دو راه دیگر می توان برتری و فضیلت قائل شد اول اینکه در این ماه محصولات کشت و زرع جمع آوری می شود و چون برای بدست آوردن نتیجه ی هر کاری جشن و شادی لازم است ، لذا شهریورگان به مناسبت نتیجه گرفتن از نعمت کشت و کار و به دست آمدن محصولات به خصوص برای کشاورزان بهترین جشن و شادی است ، در واقع جشن سرخرمن می باشد . دوم اینکه در این ماه پاییزه کاری شروع می شود و چون هر کار نیکی را باید با شادی آغاز کرد، از این لحاظ شهریورگان را می توان آغاز فصل جدید دیگری از هنگام کشت و زرع دانست و آن را مورد احترام قرار داد. با دلایلی که گفته شد جشن شهریورگان به خصوص برای کشاورزان از لحاظ جمع آوری محصول و بدست آوردن خرمن و همچنین از نقطه نظر شروع بکاشت پاییزه بهترین جشن و شادمانی است و به همین جهت است که نسبت به آن احترام زیاد قائل هستند و با شادی فراون مراسم آن را به جا می آورند و خداوند بزرگ را ستایش و نیایش می کنند که برای آنها مائده ی زمینی فراهم آورده است.»
عبدالعظیم رضایی، ص ۴۹۲
شهریورگان در منابع:
برهان درباره این روز می گوید:
شهریور، نام ماه ششم باشد از سال شمسی و آن بودن آفتاب است در برج سنبله و نام فرشته ای است موکل بر آتش و موکل بر جمیع فلزات و تدبیر امور و مصالح شهریور که روز چهارم است از ماه شمسی بدو تعلق دارد، در این روز مغان جشن کنند و عید سازند، به سبب آنکه در این روز، تولد داراب واقع شده است.
ابوریحان بیرونی که پژوهش گسترده ای درباره جشن های اقوام گوناگون انجام داده است درباره شهریورگان می نویسد:
شهریور ماه، ذور چهارم آن روز شهریور است و این روز عید است و چون باز دو نام با هم توافق کرده آن را شهریورگان نامند و معنای این لفظ، دوستی و آرزو است و شهریور فرشته ای است که به جواهر هفتگانه که طلا و نقره و دیگر فلزات که قوام صنعت و دنیا و مردم بدان است موکل است.
بیرونی به نقل از زادویه ۱ می نویسد:
این روز را آذر جشن می گویند و این روز برای آتش هایی که در خانه های مردم است عید است و این عید در قدیم آغاز زمستان بوده و در این عید آتش های بزرگ در خانه ها می افروختند و عیادت خداوند و ستایش او را زیاد می نمودند و برای صرف غذا و دیگر شادمانی ها به گرد هم جمع می آمدند و می گویند که این آتش را برای رفع سرما و یبوستی که در زمستان حادث می شود می افروختند و می گفتند انتشار حرارت چیزهایی را که برای نباتات زیان آور باشد دفع می کند.
ترجمه آثار الباقیه عن القرون خالیه ابوریحان بیرونی، ص ۲۵۱
*عکس بالا: کوروش بزرگ و سربازانش در حال یاری رساندن به بابلیان
#ما_ایرانی_هستیم
ایرانیان شهریور روز از شهریور ماه را برای گرامی داشت شهریور جشن می گرفتند. استاد عبدالعظیم رضایی در کتاب اصل و نسب و دین های ایرانیان باستان می نویسد: «این در این روز به فقرا احسان و اطعام می کردند. برای جشن شهریورگان از دو راه دیگر می توان برتری و فضیلت قائل شد اول اینکه در این ماه محصولات کشت و زرع جمع آوری می شود و چون برای بدست آوردن نتیجه ی هر کاری جشن و شادی لازم است ، لذا شهریورگان به مناسبت نتیجه گرفتن از نعمت کشت و کار و به دست آمدن محصولات به خصوص برای کشاورزان بهترین جشن و شادی است ، در واقع جشن سرخرمن می باشد . دوم اینکه در این ماه پاییزه کاری شروع می شود و چون هر کار نیکی را باید با شادی آغاز کرد، از این لحاظ شهریورگان را می توان آغاز فصل جدید دیگری از هنگام کشت و زرع دانست و آن را مورد احترام قرار داد. با دلایلی که گفته شد جشن شهریورگان به خصوص برای کشاورزان از لحاظ جمع آوری محصول و بدست آوردن خرمن و همچنین از نقطه نظر شروع بکاشت پاییزه بهترین جشن و شادمانی است و به همین جهت است که نسبت به آن احترام زیاد قائل هستند و با شادی فراون مراسم آن را به جا می آورند و خداوند بزرگ را ستایش و نیایش می کنند که برای آنها مائده ی زمینی فراهم آورده است.»
عبدالعظیم رضایی، ص ۴۹۲
شهریورگان در منابع:
برهان درباره این روز می گوید:
شهریور، نام ماه ششم باشد از سال شمسی و آن بودن آفتاب است در برج سنبله و نام فرشته ای است موکل بر آتش و موکل بر جمیع فلزات و تدبیر امور و مصالح شهریور که روز چهارم است از ماه شمسی بدو تعلق دارد، در این روز مغان جشن کنند و عید سازند، به سبب آنکه در این روز، تولد داراب واقع شده است.
ابوریحان بیرونی که پژوهش گسترده ای درباره جشن های اقوام گوناگون انجام داده است درباره شهریورگان می نویسد:
شهریور ماه، ذور چهارم آن روز شهریور است و این روز عید است و چون باز دو نام با هم توافق کرده آن را شهریورگان نامند و معنای این لفظ، دوستی و آرزو است و شهریور فرشته ای است که به جواهر هفتگانه که طلا و نقره و دیگر فلزات که قوام صنعت و دنیا و مردم بدان است موکل است.
بیرونی به نقل از زادویه ۱ می نویسد:
این روز را آذر جشن می گویند و این روز برای آتش هایی که در خانه های مردم است عید است و این عید در قدیم آغاز زمستان بوده و در این عید آتش های بزرگ در خانه ها می افروختند و عیادت خداوند و ستایش او را زیاد می نمودند و برای صرف غذا و دیگر شادمانی ها به گرد هم جمع می آمدند و می گویند که این آتش را برای رفع سرما و یبوستی که در زمستان حادث می شود می افروختند و می گفتند انتشار حرارت چیزهایی را که برای نباتات زیان آور باشد دفع می کند.
ترجمه آثار الباقیه عن القرون خالیه ابوریحان بیرونی، ص ۲۵۱
*عکس بالا: کوروش بزرگ و سربازانش در حال یاری رساندن به بابلیان
#ما_ایرانی_هستیم
۳.۱k
۰۸ اردیبهشت ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.