می دهد بوی غریبی خانه ها از غربتش

می‌دهد بوی غریبی خانه‌ها از غربتش
چون که نوشیده زِ زهرِ همسر و هم‌صحبتش

کوچه‌ها غرقِ نوای هلهله، امّا زمین
ذرّه‌ذرّه می‌شکافد از غمِ پُرهیبتش