بافتن را از یک فامیل خیلی دور یاد گرفتم که نه اسمش خاطرم

بافتن را از یک فامیل خیلی دور یاد گرفتم که نه اسمش خاطرم است نه قیافه‌اش،
اما حرفش هیچ وقت از یادم نمی‌رود،
می‌گفت زندگی مثل یک کلاف کامواست،
از دستت که در برود می‌شود کلاف سردرگم،
گره می‌خورد،
می‌پیچد به هم،
گره گره می‌شود،
بعد باید صبوری کنی،
گره را به وقتش با حوصله وا کنی، زیاد که کلنجار بروی، گره بزرگتر می‌شود،
کورتر می‌شود،
یک جایی دیگر کاری نمی‌شود کرد، باید سر و ته کلاف را برید،
یک گره‌ی ظریف کوچک زد،
بعد آن گره را توی بافتنی یک‌جوری قایم کرد،
محو کرد،
یک جوری که معلوم نشود،
یادت باشد، گره‌های توی کلاف همان دلخوری‌های کوچک و بزرگند، همان کینه‌های چندساله،
باید یک‌جایی تمامش کرد،
سر و تهش را برید،
زندگی به بندی بند است به نام "حرمت "
که اگر آن بند پاره شود کار زندگی تمام است.