شک منی یقین منی نیستی مگر

شک منی، یقین منی، نیستی مگر؟
انگاره های دین منی، نیستی مگر؟

هم قبله ی نماز منی، هم نیاز من...
چون مهر بر جبین منی، نیستی مگر؟

پیوسته با کمان دو ابرو میان شهر
عمری است در کمین منی، نیستی مگر؟

با آن شکوه شرقی و با این غم نجیب
مرد سرزمین منی، نیستی مگر؟

من مستحق نیش تو ام، دیگری چرا؟
محصول آستین منی، نیستی مگر؟

هر وقت می نویسم و هر جا که شاعرم
ایهام و نقطه چین منی، نیستی مگر؟