مظهر خالقی بوی دینم بوی دینم

ئه ری ده وله زورنایه ئامان؛ چه پله ریزانه
نوای دهل و شادی و سرور می آید
ئه ری به زمی شادیه و ئامان، چوپی کیشانه!
بزم شادی و رقص و پایکوبی است
بوی دینم بوی دینم بوی دینم؛ له بوکانی
برایش خواهم آورد؛ از شهر بوکان برایش می آورم
ئه گه ر لیره گیر نه یی…
اگر اینجا هم نباشد
ده چمه ئه و په ر دونیایی!
آن سر دنیا هم که باشد خواهم آورد!
ئه ری به رگی ره نگاره نگ ئامان کیژی سه ربانان
جامه ها ی رنگین دختران پشت بام
ئه ری ده کیشی؛ نیگای ئامان لاوی کولانان
نگاه پسران جوان، را به سوی خود کشیده است
ئه ری ده نگی زه ماون؛ ئامان ئه توم دیته گوی
صدای عروسیت به گوش میرسد
ئه ری کوانی پیمانت؟ ئامان کوانی وای له کوی؟
کجاست آن پیمانت؟ اکنون کجایی…؟
ئه ری کوانی مه یلله کی؛ ئامان جاری جارانت؟
کجاست میل و اشتیاق روزهای پیشینت؟
ئه ری کوانی هاتو چو؟ و ئامان ئیشاره کانت؟
کجاست آمد و رفتنهایت؟ کجاست اشاره هایت؟!
ئه ری قه ولی ئه م روژه ی؛ ئامان سه ما و شادییه
عهد امروزمان، شادی و سرور بود…
ئه ری به منت دابو، بوچی له بیرت نیه؟
عهدی که با هم بسته بودیم؛ چرا فراموش کردی؟
بوی دینم بوی دینم بوی دینم؛ کراسی حریر
لباس حریر را هرجا که باشد؛ برایت خواهم آورد
توخوا مه ردوو مه ردانه ده ست؛
#مظهر_خالقی#موسیقی_کردی#موسیقی_محلی