چن روزس این دلی بی صاحبی من شور می زند

چن روزِس این دلی بی صاحَبی من شور می زِنِد
آ به هرکِس می رسِد حرفایی ناجور می زِنِد

یه دفه می خندِدا ناقافلکی باد می کونِد
هرباری یُم یه گوشه با غصّه سنتور می زِنِد

بِش می گم: دِ لامُرُوِّت آخه دردِد چی چیِس؟
جَخ می یُفدِد گِلی بطری، آبی انگور می زِنِد

بردَمِش پیشی حکیم، گُف دادا درمون ندارِد
دلی تو دیونه سا یُخده کرا کور می زِنِد

فَمیدم دردیشا وا دو دَسّی کوفدم تو سرم
دیدم هِی سُبُکا تُنُک، بیخودِکی زور می زِنِد

گفدَم اُی دل دَرا پیش کون، نکون هنچین با خودِد
جخ دیدم رفده پا منقل داره بافور می زِنِد

دِلی خاک به سَری من ادِم بشو نیس می دونم
آ یه دنده حرفیشا تا دَمادولا گور می زِنِد






ناقافلکی: یک دفعه ای
هرباری یَم: هر از گاهی هم
جَخ: تازه، ناگهان
گِلی: آویزان شدن
یُخده: یک مقدار
سُبُکا تُنُک: سبک
بیخودِکی: الکی
درا پیش کون: در را ببند
هنچین: این چنین
دما دولا: کنار