وقت دلتنگی من بودولی باد گریست

وقت دلتنگی من بودولی باد گریست
بوسه ای از لب زیبای توافتاد گریست

کوچه در حسرت همراه شدن
باقدمت
بی رمق مانده ودر یاد توجان داد گریست

آسمان بغض تَرَش را سرجنگل بارید
غافل ازانکه فقط حضرت شمشادگریست

کوه را کند به شیرینی عشقش نرسید
کوه زخمی شده بر غصه‌ی فرهادگریست

مهر  رفتی و چه کم مهرتر از ماه شدی؟
بعد‌ِتو زندگیم تا دلِ مرداد گریست

جنگ بین من و نفس است ولی انگاری
آنقدر فاجعه آورد که بغداد گریست

نیستی بی تو دراین بغض شناورشده ام
کاش میشد بشود یک دلِ آزاد گریست